U prethodnih pet brojeva Hrvatskog vojnika predstavljen je dio sadržaja memoarskog gradiva Borisava Jovića iz njegove knjige Poslednji dani SFRJ (Kragujevac, 1995.), koji je u razdoblju velikosrpske agresije na Hrvatsku bio bliski suradnik Slobodana Miloševića. U knjizi su zanimljivi podaci koji svjedoče o suradnji između JNA i srbijanskog vodstva u pripremi i provedbi agresije na Republiku Hrvatsku, ali i pokazuju koliko je dezinformacija u to vrijeme bilo plasirano u javnost, a koje su srbijansko vodstvo i JNA koristili u svojem djelovanju.

U prošlom broju predstavljen je dio sadržaja sjednice Predsjedništva SFRJ održane 9. siječnja 1991. i govora o naoružavanju hrvatske policije, koje se pokušalo prikazati kao nezakonito, pri čemu su srbijanski dužnosnici potpuno zanemarivali činjenicu da se ono provodilo u skladu s tadašnjim saveznim i republičkim zakonima o unutarnjim poslovima. Uz sadržaj koji je prikazan u prošlom broju, na spomenutoj sjednici, koju je Jović smatrao iznimno važnom, govorilo se o tome tko je organizirao nabavu naoružanja te na koji je način i kome oružje raspodijeljeno. Iako je poznato da su pobunjeni Srbi u Hrvatskoj naoružani upravo oružjem JNA, te da je hrvatska vlast bila primorana poduzimati aktivne mjere za obranu Hrvatske od prijeteće agresije JNA i srpskih snaga, srbijanski je predstavnik naoružavanje Srba u Predsjedništvu SFRJ pokušao prikazati, s jedne strane kao reakciju na naoružavanje Hrvata, a s druge strane kao ”ilegalnu djelatnost“, kako bi se – zbog zabrinutosti za međunacionalne odnose i tenzije koje mogu dovesti do srpsko-hrvatskog oružanog sukoba, stvorili uvjeti za intervenciju JNA. Očita autorova namjera da optužbom hrvatskog vodstva za izazivanje tenzija prema Srbima na neki način opravda njihovu agresivnu reakciju, te da svoju, odnosno srbijansku, politiku pokuša prikazati ”projugoslavenskom“, odnosno legalističkom (u okviru ustava SFRJ), ne umanjuje važnost sadržaja Jovićeva zapisa sa sjednice od 9. siječnja 1991., kao izvora o tadašnjoj situaciji u Hrvatskoj, jer svjedoči o naoružavanju Srba i postavljenim barikadama na važnim prometnicama u Hrvatskoj, te podsjeća da je o tome na Predsjedništvu SFRJ raspravljano već u listopadu 1990.:

Ovako nabavljeno naoružanje i municija tajno su distribuirani po teritoriji Republike i podeljeni isključivo licima hrvatske nacionalnosti koja su provereni aktivisti HDZ. Na ovome su se angažovali organi Ministarstva odbrane i pojedini članovi mesnih odbora HDZ, a obezbeđenje su vršili pripadnici specijalnih jedinica Ministarstva untrašnjih poslova. Samo na ovaj način je naoružano na desetine hiljada lica kojima je podeljeno i po 150 bojevih metaka.

Spregom organa vlasti i rukovodećih aktivista HDZ, unutar te političke partije, koja je registrovana za legalnu političku delatnost i nalazi se na vlasti, stvorena je i naoružana ilegalna, paravojna organizacija na čitavom prostoru Hrvatske. Osnovni kriterijumi pri izboru lica kojima se ova organizacija popunjava su: nacionalna pripadnost (hrvatska); hrvatsko državotvorno usmerenje i negiranje Jugoslavije; provera na izvršenju zadataka desnog političkog usmerenja i spremnost na bespogovorno izvršenje naređenja. U tom smislu polaže se i zakletva. Razrađeni su kompleksni planovi za upotrebu tih naoružanih sastava protiv jedinica i ustanova JNA po garnizonima na teritoriju Hrvatske. Organizirano je neprekidno posmatranje jedinica, objekata i aktivnosti u garnizonima JNA. Prikupljaju se adrese stanovanja i prave spiskovi starešina JNA, procenuje njihova politička opredeljenost i razrađuju mere za likvidaciju pojedinih odgovornih starešina radi obezglavljivanja jedinica i sprečavanja njihove upotrebe. Planiraju se likvidacije starešina koji se na znak uzbune pozivaju u jedinice i vojnih kurira – pozivara. Radi zastrašivanja, planiraju se i razne mere odmazde nad njihovim ženama i decom, sve do likvidacije. Za izvršenje ovih zadataka već su formirani diverzantsko-teroristički sastavi u okviru kojih su i grupe za tzv. „tihu likvidaciju“. Egzekutori, na osnovu sačinjenih „crnih lista“, izvršili su izviđanje stanova vojnih lica i znaju koga treba da likvidiraju.
Planirane su mere za sprečavanje izlaska jedinica iz kasarni postavljanjem različitih barikada i prepreka, pa čak i mitraljeskih gnezda kod vojnih objekata. Razgrađene su i mere za isključivanje struje i vode, prekid telefonskih veza i preotimanje relejnih čvorišta, radi dezorganizovanja sistema rukovođenja i komandovanja.

Aktivno se radi i na razbijanju jedinica JNA iznutra. U tom cilju se i vrbuju pojedine starešine za saradnju sa vojnim sastavima HDZ i postavljaju im se zadaci obaveštajnog i subverzivnog karaktera.

Navedene aktivnosti intenzivno se sprovode već više meseci. Na osnovu načina organizovanja, planiranih ciljeva i oblika dejstava nesporno proizlazi da se radi o terorističkoj stranačkoj paravojnoj organizaciji, čije postojanje je u suprotnosti ne samo sa Ustavom i zakonima SFRJ, već i sa međunarodnim konvencijama i aktima koje priznaje SFRJ.
Bez obzira što se ove mere i aktivnosti HDZ sprovode tajno, zbog njihove masovnosti one nisu ostale nezapažene, naročito u nacionalno mešovitim sredinama. Srpsko stanovništvo na ovo žestoko reaguje, a deo se ilegalno naoružava, sačinjava spiskove aktivnih i naoružanih članova ilegalnih grupa HDZ i preduzima druge protivmere, što sve povećava mogućnost direktnih međunacionalnih oružanih sukoba.

Potom se u Informaciji Saveznog sekretarijata za narodnu obranu (SSNO) ističe da je povodom razmatranja događaja u Kninskoj krajini, predsedništvo SFRJ na sednici 2. oktobra 1990., između ostalog, zatražilo da se izvrši detaljna analiza uzroka koji su doveli do međunacionalnih oružanih sukoba i utvrdilo obaveze za sve nadležne organe kako bi se pronašli mirni putevi za rešenje konfliktne situacije i zahtevalo da organi Republike Hrvatske sagledaju i otklone uzroke koji izazivaju strah, otpor pa i masovnu građansku neposlušnost, uključujući i povlačenje jedinica milicije specijalne namene, da se oslobode neopravdano pritvoreni, da se u legalnom postupku obezbedi vraćanje nezakonito uzeto oružje, uklone barikade i straže, oslobode komunikacije i obezbedi javni red i mir, garantuju slobode i sigurnost svih građana. Kaže se da ovi zahtevi Predsedništva SFRJ, u osnovi još nisu realizovani.
Informacija dalje govori o samoorganizovanju Srba u Krajini.

Na području Kninske krajine formirane su naoružane grupe za koje se oružje nabavlja na različite protivzakonite načine. U tom području se nalazi nekoliko hiljada različitih pušaka i pištolja, pa i ručnih bacača, a iz radnih organizacija izuzete su znatne količine eksploziva koji se koristi za izradu improvizovanih eksplozivnih naprava.

Od naoružanih lica srpske nacionalnosti formirani su oružani sastavi i štabovi za upotrebu na pojedinim komunikacijskim pravcima. Ovi sastavi vrše zaprečavanje komunikacija, kontrolu kretanja i stalno osmatranje i obaveštavanje koje se objedinjava u odgovarajućem centru u Kninu. U posljednje vreme izvode se diverzantsko-terorističke akcije čiji izvršioci nisu identifikovani. Otkriveni su samo počinioci krađe naoružanja JNA. U nadležnosti vojnih pravosudnih organa pokrenuta je istraga protiv 16 lica zbog oduzimanja naoružanja iz vojnog transporta na železničkoj stanici Knin. Mada je ovo oružje u celini vraćeno, istraga je u toku i usmerena je na otkrivanje organizatora ovog dela.

U celini gledano, na području Kninske krajine stvoreno je takvo stanje da celokupnu vlast vrše lokalni organi nezavisno od republičkih organa u Hrvatskoj, što ommogućava da stvorena paravojna organizacija deluje slobodno. Istovremeno, sa stvaranjem ove paravojne organizacije, politička partija HDZ ilegalno je naoružavala i organizovala hrvatsko stanovništvo u okolnim mestima, što na ovom prostoru stvara uslove za oružane sukobe.

Iz informacije je veoma vidljivo da je inicijalno naoružavanje radi otcepljenja započeo HDZ, a da je srpsko reagovanje posledica toga – u cilju samozaštite
Na sjednici se, doduše u znatno manjoj mjeri nego kad je riječ o Hrvatskoj, osvrnulo na situaciju u Sloveniji i na Kosovu, a podaci o tome također su izneseni na temelju podataka iz Informacije koju su priredile službe Saveznog sekretarijata za narodnu obranu. Bez obzira na razinu točnosti podataka iz spomenute Informacije, njezin sadržaj pokazuje da je u više republika tadašnje Jugoslavije postojalo nezadovoljstvo postojećim političkim stanjem:

Dalje se u informaciji kaže da se u Socijalističkoj Republici Sloveniji, također, vrši neovlašćeni uvoz oružja iz inostranstva. Naručivane su određene količine protivoklopnih sredstava i automatskog oružja, a ispitivane su i mogućnosti za uvoz protivavionskih raketa. Otvoreno se preti upotrebom ovih formacija protiv jedinica JNA. Međutim, koliko je poznato, nije došlo do stvaranja tajne stranačke terorističke oružane formacije.

Velika količina pešadijskog i drugog naoružanja se, na različite ilegalne načine, prema informaciji SSNO, uvozi i na područje Kosova. Sredstva za to se obezbeđuju i različitim kriminalnim aktivnostima (provalama, krađama, trgovinom narkoticima i sl.). Iako se ne raspolaže pouzdanim podacima o broju naoružanja i ljudstva obuhvaćenog tajnim vojnim organizovanjem na Kosovu, procenjeni broj je toliki da predstavlja realnu pretnju miru i u ovom delu zemlje.

Na kraju sjednice Predsjedništva doneseni su zaključci.
O tome u sljedećem broju Hrvatskog vojnika.